Czasem obsługa błędów jest prosta, „zerojedynkowa”: albo operacja się powiedzie, albo rzuci wyjątkiem. Mamy jednak też sytuacje, gdy od strony biznesowej podejście „wszystko albo nic” nie ma sensu i oczekiwane jest działanie w trybie „best effort”. Na wejściu jest zestaw danych, wykonujemy na nich operacje, jeśli w trakcie pojawiają się błędy, to po prostu idziemy dalej i próbujemy doprowadzić do końca tak wiele, jak się da, nie wycofując się z niczego. Nie mówimy o beztroskim ignorowaniu błędów: nawet jeśli zgadzamy się na częściowe niepowodzenie, dobrze jest wiedzieć, które z danych były przetworzone pomyślnie, a które z błędem. Jak zaprogramować takie podejście w sposób czytelny i jasno przekazujący intencję?
Imperatywne podejście (try-catch) w naturalny sposób modeluje sytuację zerojedynkową. Żeby zamodelować wersję „best effort” musimy myśleć w sposób bardziej funkcyjny, potraktować zarówno operację do wykonania jak i błąd jako byty na równi z danymi. Będziemy „kolekcjonować” błędy, żeby móc później zanalizować, ile ich było.
Języki nastawione na programowanie funkcyjne ułatwiają tu sprawę, ponieważ mają sprawdzone i dobrze opisane rozwiązania. Przykładowo Scala ma w bibliotece standardowej typ Try. Kotlin i Java nie są językami tradycyjnie wykorzystywanymi w sposób funkcyjny — nie oznacza to, że nie da się działać w nich w analogiczny sposób, jedynie to, że może być trudno znaleźć odpowiedź, jak do tego podejść.
Czytaj dalej „Funkcyjna obsługa błędów w Kotlinie i Javie”
