Tag: linia komend

Anki to popularny, darmowy program do nauki języków obcych metodą spaced repetition, czyli „fiszek”. W dużym skrócie, to takie „karty” do nauki, po jednej stronie mamy słowo po polsku, po drugiej po angielsku. Oglądamy jedną stronę, szukamy w głowie odpowiedzi, potem patrzymy na drugą stronę i sprawdzamy, czy odpowiedzieliśmy dobrze.

Czy taka metoda nauki dobrze sprawdzi się do nauki programowania?

Używam Anki od 15 lat i uważam, że bardzo pomaga w językach obcych, ale do niedawna byłem sceptyczny co do zastosowania na innych polach. Mimo że czytałem o ludziach używających programu do nauki matematyki (stąd wbudowana obsługa równań w TeXu) lub przygotowania do egzaminów na studiach medycznych.

Wydawało mi się, że pamięciowe wkuwanie nie ma nic wspólnego z zawodowym programowaniem (szkoda, że przeciwne podejście wciąż zdarza się w kuriozalnych procesach rekrutacji, ale to osobny temat). Tak było do czasu, aż złapałem się, że szukam na własnym blogu, jak wkleić parametr w Zsh, albo zaglądam do notatek, żeby sprawdzić, jak sprawnie przesuwać kursor w vimie. Co mi ze skrótu, jeśli muszę czytać objaśnienia, zanim go użyję? Tak nie może być. Postanowiłem użyć Anki do nauki poleceń, których nie mogę zapamiętać.

Okazało się, że narzędzie sprawdza się dobrze również w nauce ezoterycznych kombinacji klawiszy. Postęp był widoczny szybko: po kilku dniach zacząłem w prawdziwej pracy używać skrótów, które wcześniej omijałem, bo nie mogłem sobie ich przypomnieć. Zapamiętałem też tą metodą zupełnie inne rzeczy.

W dalszej części opowiem krótko, jak skonfigurowałem Anki, oraz trochę więcej o tym, czemu uważam, że to dobre narzędzie do nauki takich skrótów.

Czytaj dalej „Anki w nauce terminala, edytorów i programowania”

Pisałem wcześniej o yq, czyli programie w stylu awka/seda do wyciągania danych z YAML-a. Do JSON-a jest znany szerzej jq. Przydają się do drobnych automatyzacji na własny użytek, ale też do skryptów uruchamianych na CI. Szukałem ostatnio czegoś takiego do HTML-a i zdziwiłem się, bo większość odpowiedzi sugerowała odpalanie jakichś długaśnych one-linerów ręcznie kasujących tagi HTML. Nie, dziękuję! Na szczęście, 2 lata temu (dopiero??) pojawił się projekt htmlq, reklamujący się bardzo trafnym sloganem:

Like jq, but for HTML. Uses CSS selectors to extract bits of content from HTML files.

Brzmi nieźle, prawda?

W dalszej części pokażę krótko, na ile wygodne jest użycie, co robi się łatwo, a co nie.

Działamy w terminalu, więc pojawią się też inne narzędzia, jak awk, którym usuniemy puste linie psujące czytelność (nieoczywista sztuczka, którą moim zdaniem warto znać). Nasz „query language” to CSS, co z jednej strony ma zalety (każdy używał kiedyś CSS-a), ale też wyjdą pewne problemy (bo to CSS).

Czytaj dalej „Wyciąganie danych z HTML-a za pomocą htmlq”

yq to konsolowe narzędzie do manipulacji YAML-em. Czemu warto je znać?

YAML jest teraz wszędzie – konfiguruje się nim pipeline’y CI, sposób deploymentu, pojedyncze aplikacje. Przewagą tego języka nad na przykład JSON-em jest możliwość unikania duplikacji przez zdefiniowanie powtarzającego się kodu w jednym miejscu i „dołączanie” go wielokrotnie. Mając konfigurację CI GitLaba:

.jvm_job: &jvm_job
  image: openjdk:11-jdk-slim

.gradle_job: &gradle_job
  <<: *jvm_job
  tags:
    - medium

check:
  stage: test
  image: openjdk:11-jdk
  script:
    - ./gradlew check
  <<: *gradle_job

deploy_cit:
  <<: *cit_variables
  <<: *deploy_job

# a dookoła jeszcze tak z 50 różnego rodzaju jobów

możliwości YAML-a umożliwiają nam dzielenie konfiguracji joba na reużywalne kawałki i komponowanie z nich ostatecznych jobów. Z drugiej strony dużo trudniejsze staje się dla czytającego odpowiedzenie na pytanie, co tak właściwie robi dany job: we fragmencie wyżej mamy zarówno coś w rodzaju dłuższej hierarchii dziedziczenia (check) jak i coś w rodzaju wielokrotnego dziedziczenia (deploy_cit). Konfiguracja GitLaba definiuje prawie 30 parametrów konfiguracyjnych jobów, więc rzeczywiste pliki są zazwyczaj dużo bardziej skomplikowane niż przykład wyżej. Nagle od tego, czy umiem w głowie merge’ować spore struktury danych zależy to, czy wprowadzę błąd w konfiguracji, czy nie.

Idealnie byłoby, gdyby jakieś narzędzie wypluwało mi ostateczną postać pliku konfigurowaniu, po wstawieniu wszystkiego na miejsce i zmerge’owaniu. Tyle, że jest z tym bieda: taki GitLab na przykład chwali się w tym miesiącu wizualizacją pipeline’u generowaną z edytowanej konfiguracji, ale konkretnych parametrów tam nie ma. Jeśli ciekawi mnie, jaki image będzie użyty w jobie check, wizualizacja GitLaba nie przybliży mnie ani o krok do odpowiedzi. Tak w ogóle to odpowiedź brzmi: nie ten image, jaki zamierzył sobie autor kodu, więc pewnie wszystko nie działa.

Ogólnie: systemy przyjmujące YAML-ową konfigurację często nie oferują dobrej możliwości zrozumienia skutków zaaplikowania tej konfiguracji. Dobrze jest znać więc coś niskopoziomowego, nieprzywiązanego do tej czy tamtej aplikacji, coś, co potrafi operować na dowolnym YAML-u, niezależnie od jego przeznaczenia.

Czytaj dalej „Wyciąganie danych z YAML-a za pomocą yq”